Raid Lowlands 2023

Grote avonturen beginnen klein

In ons geval zo klein dat we twee halve teams hadden ingeschreven voor een uitdaging die we heel graag aan wilden gaan. Via via kwamen we daar van elkaar achter en na wat afstemming over de wederzijdse verwachtingen konden we ons mooi samenvoegen tot één team. Op naar Raid Lowlands, een 35-uurs Adventure Race!

Niet altijd comfortabel

Finishen als een compleet team en het liefst short coursed, dus zonder tijdstraffen of andere factoren waardoor je unranked zou kunnen worden. Dat was heel duidelijk ons doel. De ervaring en de volledige race boven het halen van veel punten. De voorbereidingen namen we serieus. Er werd gemountainbiked, gerend, gezwommen…we maakten kilometers, hoogtemeters, trainden met bepakking en haalden een paar keer de nacht door. We oefenden met onze fietsen in- en uit elkaar halen. We reisden af naar de Ardennen om te trainen (de locatie van de race was geheim maar achteraf trainden we precies in het juiste gebied 😉). Het slechte voorjaar maakte dat vele trainen soms zwaar, maar we bleven ons mooie doel voor ogen houden. Achteraf hebben deze niet-altijd-zo-comfortabele omstandigheden ons juist veel gebracht.

Een week voor de race kregen we ons roadbook en we maakten een raceplan. Voor de nerds onder ons één van de leukste onderdelen 😉. We rekenden met tijden, maakten strategische keuzes, planden zorgvuldig onze resupply en reisden vol vertrouwen af naar Zuid-Limburg.

Voor gek verklaard

Vrijdagmiddag in Valkenburg. Wat een spullen hebben we meegenomen! En daar moest allemaal iets mee vandaag 😉. Fietsen uit elkaar en in de bikebox, verplichte gear laten checken, eten goed verdelen.. Bikebox op de weegschaal…oeps toch maar een bidon naar de ander. Wetsuitbag zonder problemen met het gewicht ingeleverd en daar gingen alle spullen. Nu wij nog, maar we moesten nog wat wachten…teamfoto’s, welkomstwoord, briefing en dan eindelijk de proloog.

Blij met wat actie. Een superleuke route door Valkenburg, van ondergrondse tunnels tot overvolle terrassen! Navigeren ging perfect, alle controlepunten (CP’s) zonder problemen gevonden. Daarna weer wachten en rond 23.00 zaten we in de bus… Op weg naar? We maakten onze kaarten open….ha daar stonden bekende plaatsen op! Yes, hier zijn we pas geweest, dat stukken kennen we… Start in La Roche, superleuk! We tekenden de eerste routes in en probeerden wat te slapen. Helaas was de buschaffeuse iets te druk met ons hardop voor gek te verklaren dus van slapen kwam niet zoveel.

Reservebanden en vakantiegevoel

Zaterdag 01:00. De start begon met het openmaken van de bikeboxen en het in elkaar zetten van de fietsen. Teams startten zo al mooi verspreid met de eerste leg, een hike. Tempo zat er gelijk goed in, CP’s vinden ging ook goed dus liepen we zelfs iets voor op schema toen het weer licht werd en we rond 06:00 begonnen aan leg 2: een mtb etappe naar het volgende wisselpunt. Ook deze ging goed, behalve een lekke band onderweg. Waar we op zich goed op voorbereid waren, maar toch niet voorbereid genoeg. De reserve binnenband bleek ook lek, een andere reserveband paste niet en nog weer een andere ook niet. Bij nr 4 konden we het gelukkig oplossen, maar toen waren we zeker een uur verder.

We lieten een paar CP’s extra liggen en konden daardoor wel nog prima volgens ons schema en ruim voor de deadline aankomen op het tweede wisselpunt. Daar mochten de fietsen weer in de bikebox en gingen we weer lopen. Een topetappe, we haalden alle CP’s! Werden drie keer door hetzelfde team ingehaald die op hoog tempo elkaar met touwen voortrokken. Zag er indrukwekkend uit maar ze kwamen steeds mopperend uit de bosjes naar een CP die wij via een PAD bereikten. Sneller is niet altijd slimmer😉.

Op naar de kajaketappe! Een etappe van 23km, dat hadden we allemaal nog niet eerder gedaan zo’n eind in de kajak. De waterstand was hoog, maar hoe wild het was viel gelukkig mee. We hadden allemaal wat last van onze voeten, dus lekker de schoenen en sokken uit, rugzak even van de rug en lekker van het zonnetje genieten. Het leek bijna vakantie.

Waar zijn onze schoenen

Tot een boom dwars op het water lag. De omschrijving van het CP hier was ‘hangende boom over het water’ dus onze eerste kajak waar ikzelf met Martijn in zat, keek vast aan de voorkant van deze boom of daar een CP te zien was. We zagen al vrij snel dat het CP er juist achter lag, maar door de sterke stroming werd de kajak helemaal vastgezet tegen de boom en konden we geen kant meer op. Ja één kant nog, namelijk om. Kajak op de kop, alle spullen kwijt en we wisten zelf niet zo goed waar we heen moesten. Vasthouden aan de kajak kon je niet lang volhouden, dus voor eigen veiligheid maar ergens naar de kant proberen te komen. Het water was koud en we liepen wat verwondingen op door de scherpe stenen onder water (want we hadden zo lekker onze schoenen uitgedaan…)

Gelukkig konden Mijke en Froukje aan de andere kant van de boom heel veel uit het water vissen. Rugzakken en de kaart waren in elk geval al veilig. Wat een reactievermogen! We maakten ons ernstige zorgen om onze spullen die we niet meer zagen, met name om onze schoenen. Want verder racen zonder schoenen…dat leek ons vrij onmogelijk. 

Na wat een eeuwigheid leek kregen we de kajak terug aan de kant. Vol spanning toen Froukje de kajak omdraaide en toen de verlossing: met 4x plop kwamen als eerste onze schoenen boven! Het vroeg nog wat gepuzzel met droge kleding straks en andere natte spullen, maar daar zouden we vast wel uit komen. Schoenen binden we vanaf nu altijd ergens aan vast in een kajaketappe! Het enige dat we niet meer terugvonden was één van onze peddels. De overige 15 km was dus extra hard werken voor Martijn, ik had alle aandacht voor het kaartlezen 😉.    

Hoogte en warm eten

Na het kajakken kwam het klimmen. Met mijn hoogtevrees verheugde ik me hier niet op, na het kajakincident voelde ik me mentaal niet echt op m’n best maar daar was niet zoveel aan te doen. Gelukkig ging het redelijk goed. 60 meter hoog maar ‘gewoon’ langs de rots een via ferrata stukje, met wat verhoogde hartslag maar alles lukte. En hierna zouden we gaan warm eten, verheugden we ons al uren op! Het vierde wisselpunt, waar we voor het laatst onze bikebox zouden zien, een Adventure food zak met warm water konden maken en nieuwe kaarten kregen voor de rest van de etappes.

Slaapmonsters en heimwee

Een lange mtb etappe met heel veel glibberige paadjes en ‘hike your bike stukken’ van bijna 4 uur en daarna weer een hike etappe. De vermoeidheid begon echt op te spelen. De slaapmonsters kwamen om de hoek. Mijke sprong midden in het bos op omdat ze schrok van een salamander, er werden zwart-witte slangen gespot en ik zag zelf overal gekke mannetjes uitrusten op boomstammen. De beste hallucinatie kwam toch wel in de volgende mtb etappe, waar we langs een lange heg fietsten en Mijke super enthousiast was over het mooie mozaïek wat op deze ‘muur’ was aangebracht. Martijn zag een kalkoen die er niet was en was blij dat het hem ook gelukt was 😉.

Deze tweede nacht doorkomen was zwaar. Echt zwaar. Vechten tegen in slaap vallen, bang om van de fiets te vallen, het donker waar geen einde aan leek te komen. Ik wilde alleen nog maar naar huis, op de bank zitten of spelletjes doen met de kinderen. Ik beloofde mezelf dat ik dit nooit meer zou doen. Hee, had ik mijn grens gevonden? We hadden er gelukkig allemaal last van, maar we gingen door, voor deze ervaring waren we hier tenslotte. We bleven vertrouwen houden in finishen maar het deed vooral ons tempo geen goed.

Zaten we dan

We moesten iets. We besloten bij het eerste hutje of afdakje wat we tegen zouden komen, even te gaan slapen. Niet veel later kwamen we langs een bushokje, zetten de wekker op een half uur later en zo zaten we met z’n vieren op een rij op het bankje te ‘slapen’. Af en toe hoorde ik wat andere teams langskomen die wat over ons zeiden, leuk om te merken dat ze allemaal zachtjes deden voor ons. Het zal er vast grappig uit hebben gezien.

Na een half uur waren we koud, maar mentaal had dit ons goed gedaan. En het was 04.15, de wetenschap dat de ochtend eraan kwam hielp. Als het maar weer licht wordt, dan komt alles goed. En dan gaan we straks gewoon met z’n vieren over dat bruggetje in Valkenburg naar de finish fietsen!

Het bruggetje en een koud biertje

De langste mtb etappe, zo’n 50 km. Pittige klimmen weer. We probeerden elkaar met raadsels bij de les te houden, maar waar stond de man ook alweer op de bus te wachten? En had 8 nou een hekel aan 7 of 9? Wat liedjes dan maar…‘Sinds een dag of twee’ lukte nog een aantal regels en iemand ging het nog maar een keer ‘even aan z’n moeder vragen’.

Er kwam zoals altijd gewoon een eind aan de etappe. Hierna nog een paar leuke kortere etappes in de kano en zwemmend, hadden we zin in! We hadden niet zoveel tijd meer, maar in allebei die etappes 1 punt was nog haalbaar.

En toen waren we dan eindelijk bij de laatste etappe. Op de mtb vanaf dit laatste wisselpunt naar de finish. Ik wist niet meer hoe ik op mijn fiets moest zitten, maar de finish gingen we halen! Als een compleet team, binnen de tijd en met alle legs. De tegenslagen overwonnen, ons doorzettingsvermogen aangesproken en met een super samenwerking kwamen we over dat bruggetje, de finishboog onderdoor. We kregen een koud biertje in onze handen en felicitaties links en rechts, wat een moment. Wat een avontuur.

En die belofte aan mezelf dat ik dit nooit meer zou doen? Nouja, je kunt je niet overal aan houden hè. Wat wordt de volgende?