Run to remember Freedom – over stilstaan bij wat je hebt.

Running makes me grateful. Als ik ren, besef ik altijd – echt altijd – hoe dankbaar ik ben. Dankbaar dat ik gezond genoeg ben om te gaan rennen bijvoorbeeld. Voor het feit dat ik ondanks ons drukke leven tijd kan maken om te gaan sporten. Of voor de verbinding die ik door het rennen heb met mensen. Voor alle leuke herinneringen die ik er aan overhoud. Maar vooral dankbaar dat ik in een land leef waar het kan: gewoon de deur uit gaan en een stukje hollen.

“Freedom is never given. It is won.”
A. Philip Randolph

Die vrijheid, dat is in de maand september altijd een belangrijk thema in de omgeving waar ik woon. Zo liep ik begin deze maand de Airborne Freedomtrail. Een trail met hetzelfde doel als onze helden in 1944: de John Frostbrug in Arnhem. Ik had getraind voor de 28k, maar door een blessure moest ik helaas een paar uur van tevoren besluiten te switchen naar de 18k. Jammer, maar ik wilde deze trail absoluut niet missen.

En het bleek de moeite waard. Zacht uitgedrukt, want wat een mooie, bijzondere en indrukwekkende trailrun! Op Papendal begon het met een gezamenlijke wandeling naar de start. Daar gingen we in groepen van 50 in een – donkere – tent, waar we luisterden naar een geluidsfragment. Alsof we zelf in een vliegtuig zaten en naar beneden moesten springen in vijandelijk gebied. Niet zonder gevaar, maar dat was nu eenmaal de opdracht. Na dit fragment ging de tent aan de andere kant open en dat was de start van onze route. Je zat helemaal in het thema.

Na een paar honderd meter een bijzonder tunneltje, ik moest bukken om er doorheen te kunnen lopen. Bijna niet voor te stellen dat hier in de oorlog jeeps doorheen hebben gepast. Daarna gelijk het bos in, mooie route die in Oosterbeek uitkwam. Daar stil gestaan bij een aantal monumenten en bij de eerste verzorgingspost bij Museum Hartenstein. Toen ik weer door wilde lopen, botste ik tegen een man aan die stil stond om een foto te maken. Overal namen mensen trouwens de tijd om even stil te staan en foto’s te maken. Anyway, ik hield hier een mooi blauw oog aan over ;).

Het hoogtepunt van de route was wat mij betreft de Airborne Begraafplaats in Oosterbeek. Hier liggen meer dan 1750 geallieerde militairen begraven. Ik was er nog nooit eerder geweest. Overal lopers die in stilte langs de graven liepen, stil stonden, sommigen in tranen, onder de indruk van alles. Elke loper had bij het startnummer een herinneringskruisje gekregen, waarvoor je een mooie plaats onderweg mocht kiezen. Ik heb mijn kruisje bij een grafsteen gelegd van een Airforce militair die het woord ‘Spring’ in zijn naam had. Tsja.. dat viel mij op… en hoe kies je een mooie plek. Allemaal jonge mensen die hun leven hebben gegeven voor onze vrijheid, allemaal jonge mannen die iemands zoon waren, iemands broer.

De kilometers vlogen hierna voorbij. De laatste kilometer raakte ik nog aan de praat met iemand. Hij dacht dat het extra indrukwekkend was omdat je hoofd leeg wordt van hardlopen, je hebt meer ruimte voor alle indrukken en dat maakt dat het extra mooi is. Ik denk dat hij de spijker op z’n kop sloeg. Ook al liep ik verre van comfortabel door mijn blessure, ik was extra dankbaar voor het feit dat ik mocht lopen.

En die dankbaarheid vind ik zo belangrijk, omdat ik heb gemerkt dat ik er een gelukkiger mens door wordt. Het is een positief gevoel, maakt je vrolijk en misschien wel het belangrijkste: dankbaarheid en stress gaan echt niet samen. Dat maakt het dus ook heel gezond om regelmatig stil te staan bij alles wat je hebt. En tijdens deze Freedom trail was dat overduidelijk: VRIJHEID.