The only easy day was yesterday

Zullen we een buitenlandse race doen? Er staat zoveel leuks op de ARWS kalender…. Vergelijken, nadenken, overwegen en uiteindelijk besloten ons in te schrijven voor Expedition Estonia. Een race van maximaal 40 uur door de wildernis van Estland. ‘Het Canada van Europa’.

Deze race heeft een ‘open’ categorie waar je als duo mee mag doen (in de officiële categorie race je in een team van vier). Dit leek ons wel zo relaxed voor een eerste buitenlandse race. Al is relaxed misschien een beetje bijzondere omschrijving voor een avontuur als dit. Hoe dichterbij het komt, hoe meer zorgen over beren, het vliegen met de fietsen (en het vliegen op zich), alle benodigde spullen, de taalbarrière (je kunt er echt niks van maken, dat Ests). Maar vooral heel veel zin om te gaan!

Latex en een hoop herrie

Na aankomst maken we de bikebox van Anja open. Eén en al latex door de hele box…Netjes de vliegvoorschriften gevolgd maar de tubeless banden hebben zich niet goed gehouden helaas. De voorband krijgen we zelf gefixed maar voor de achterband zijn een paar bezoekjes aan verschillende fietsenmakers nodig…gelukkig zijn er daar genoeg van en hebben we nog tijd voordat de race begint. Geen stress.

De organisatie is top. Je kunt voor alles bij ze terecht (je zal je Garmin oplader maar vergeten zijn bijvoorbeeld) en voor de start geen gestress met een briefing of verplichte foto’s maar ruim twee uur de tijd voor een Q&A. Lekker in het zonnetje op een terras, terwijl alle teams ondertussen alle kaarten krijgen en die bestuderen. Toch weer dat relaxte ;).

En dan gaat het los. Met een hoop herrie en rook gaan alle teams op de fiets de startboog onderdoor voor de proloog. Een historische knipoog naar de tijd dat Estland bezet was door de Sovjet-Unie. Het was zogenaamd een vrij land maar de inwoners mochten vrijwel nergens komen zonder toestemmingsbrief. En precies deze brieven kunnen wij tijdens de proloog verzamelen, zodat we later in de race gebieden in mogen waar ‘de Russen’ ons staande gaan houden. Heel lang geleden is deze periode trouwens niet, er kwam pas een einde aan de bezetting na de val van de Berlijnse muur.

De Russen

We hebben best wat tijd nodig om er even in te komen, waar fietsen al die teams allemaal zo snel heen? In de open categorie zijn gps apparaten toegestaan, wij doen het gewoon met de kaart maar we zien wel veel teams die een pijltje op zo’n apparaat volgen…hoe ze dan precies aan de route komen zou ons pas zondagmiddag duidelijk worden ;).

We fietsen door prachtig en groene bossen, door leuke plaatsjes en dan worden we een aantal keer staande gehouden door ‘de Russen’. Gelukkig hebben we alle benodigde toestemmingen en kunnen we de CP’s (checkpoints) gaan zoeken in oude ruïnes van opslagplekken voor atoomwapens en raketten. Boven de grond, onder de grond, we komen van alles tegen. Er liggen nog veel spullen uit die tijd, zo bijzonder om hier tussendoor naar de punten te zoeken. Gelukkig komen we geen beren tegen, die schijnen deze bunkers namelijk nog wel eens te gebruiken als schuilplaats…

Op koers blijven

Regen en zon wisselen elkaar af, het is voornamelijk nat en koud maar een groot voordeel is toch wel de midzomernacht. Het is een paar uurtjes schemerig maar echt donker wordt het niet, zeker niet als je buiten de bossen bent. Dat helpt zo erg om niet moe te worden!

En wat is Estland prachtig. Groen en zoveel ruimte. We moeten wat punten zwemmend pakken, in een prachtig groot meer waar er hier veel van zijn. De eerste etappe is gelijk de langste, we zijn blij als deze erop zit. Door en door koud, we hebben zin om te gaan lopen. En dat gaat grotendeels lekker in de zon. Pittige stukken door het moeras, we zijn niet snel bang ergens te verdwalen maar hier is het toch wel even spannend, zo’n groot gebied zonder oriëntatiepunten. We blijven goed op koers. Daarna gelukkig ook stukken met mooie paadjes. Hele afwisselende bossen, de nodige hoogtemeters maar daardoor ook genieten van de uitzichten.

Bedankt voor de tip

De mensen zijn hier super vriendelijk en behulpzaam. Op zaterdagmiddag vragen we een mevrouw die in haar tuin aan het werk is, of we misschien water mogen bijvullen. Ze blijft maar vragen stellen over wat we aan het doen zijn (Slapen jullie in een tent? Hebben jullie spullen mee om eten te koken? Met hoeveel mensen zijn jullie? Vrijdagavond al begonnen? Oh en echt zonder te slapen?). Op de vraag waar we naartoe moeten, zeggen wij ‘Uiteindelijk naar Vosu’. Ze pakt gelijk alles erbij om ons de weg naar Vosu te wijzen. We proberen het nog eens uit te leggen maar geven het op: bedankt voor de tip maar we gaan eerst nog even wat andere punten pakken 😂.

Haar honden zijn het niet zo eens met onze aanwezigheid, maar zonder kleerscheuren vervolgen we onze weg door het bos. Deze etappe is echt genieten. Het racen in de achterhoede is niet altijd even motiverend maar wel leuk om af en toe toch teams tegen te komen. Een praatje of wat uitwisseling van informatie over de punten, het gaat allemaal heel sportief. Er zijn vier wisselpunten, waar je van discipline wisselt en de organisatie steeds je tas klaar zet zodat je droge kleding aan kunt trekken en eten kunt bijvullen. We proberen dit wel snel te doen, maar maken soms ook dankbaar gebruik van even bijkomen onder een afdakje of op één wisselpunt zelfs binnen in een tent. We hebben zelfs een keer cappuccino gemaakt!

De grap

Na de derde etappe zijn we blij dat dit de laatste keer is dat we de mountainbike op moesten. Zadelpijn, rugpijn en de pedalen doen pijn aan onze voeten. Wat is er sowieso met onze voeten aan de hand? We hebben allebei nog niet eerder zulke pijnlijke voeten gehad. We plakken wat tapejes tegen blaren en doen zo vaak mogelijk droge sokken aan, heel veel meer kunnen we er nu niet aan doen. Fijn dat we straks een kayak etappe hebben, krijgen de voeten even rust.

Ken je die grap van de kayak etappe? Die ging niet door. Te veel wind helaas…en het alternatief: de kayak punten mogen we pakken op – je raadt het al – de fiets. Sorry rug, billen en voeten, het moet nog even!

Dingen die er niet zijn

De hallucinaties beginnen nu serieuze vormen aan te nemen, we zien overal mensen die niet bestaan en zelfs lijnen op de kaart die er niet zijn. Een half uurtje slapen zou slim zijn, maar er zijn zoveel muggen die je aanvallen zodra je stil staat, dat we niet weten waar we zouden kunnen gaan liggen of zitten. We moeten ons er maar doorheen slaan met liedjes zingen en raadspelletjes spelen. Dit helpt steeds maar een paar minuten dus heel veel liedjes!

We komen bij de kust aan en worden getrakteerd op een magisch mooie zonsopkomst in de tweede nacht. We zoeken een uur naar een punt met de omschrijving ‘Finished’, maar er bleek ‘Fishingshed’ te staan. Zagen we een paar dagen later. Toch gevonden hoor. Het is verleidelijk om naar de finish te fietsen, want deze ligt op onze route naar de punten in een plaatsje verderop. Doen we niet natuurlijk.

Finish

We verdienen nog een punt met een abseil-opdracht (weer wakker!) en we verdwalen bijna in een bos met alleen maar stenen. Van die ‘frozen-trol-stenen’, maar dan honderden. Toch weten we daar nog wat punten binnen te slepen en dan vinden we het tijd om naar de finish te gaan!

In de regen over het strand, de finishboog is al weg door de harde wind, ze zijn de slingers al aan het opruimen en de bbq is al afgelopen….Maar wij finishen onze eerste buitenlandse adventure race! Deze pakt niemand ons meer af, wat een ervaring en wat een mooi avontuur samen!

We hebben een aftermovie gemaakt van dit avontuur, met foto’s, filmpjes, Gopro beelden…etc: https://youtu.be/wPRS18V6WF8. In 20 minuten krijg je een indruk van de race, van Estland en van wat we meegemaakt hebben.

Wat minder tijd of zin? Er is ook een verkorte versie van 3 minuten ;): https://youtu.be/EYeP3MN9ZTk (je mist dan wel wat…)