Je kunt ons voor gek verklaren maar na onze allereerste ultratrail (60 kilometer genieten!) vorige zomer, wilden we eigenlijk maar één ding voor onze volgende: zwaardere omstandigheden. Die hoopten we te vinden in de 50mijl van de Lofoten ultratrail in Noorwegen, maar dat feest ging helaas niet door dit jaar. Je weet wel…

Met mijn trailmaatje Anneke maakte ik de deal om naar Noorwegen te gaan en toen dat onzeker bleef ook de deal om gewoon te trainen en desnoods dezelfde afstand in Nederland te lopen. Ik maakte een plan voor het opbouwen van de kilometers en hoogtemeters, leuk om weer een mooi doel te hebben! Helaas ontkwam ik niet aan een bepaald virus, waardoor mijn longen niet zo goed mee wilden werken. De hoogtemeters moesten dus even op zich laten wachten, maar rustige loopjes kon ik gelukkig weer redelijk vlot opbouwen. Mooie lange afstanden gelopen, fijne bevestiging als die makkelijk lukken. En zo’n 6 weken voor Ultraday lukten de hoogtemeters ook weer dus kon ik nog aan de bak. De leukste trainingsweken, met die hoogtemeters!

maakt de uitdaging leuker

Toen het bericht, Lofoten ultratrail ging alleen door voor inwoners van Noorwegen. Dat was te verwachten, iemand nog een leuk alternatief? Met een goeie tip kwamen we op een route van 85km in Zuid-Limburg. Niet zoveel hoogtemeters als in Noorwegen maar voor nederlandse begrippen toch een hoop! Maar geen georganiseerde loop betekent ook geen verzorgingsposten, geen gemarkeerde route, zelf heen- en weer rijden vanaf huis… maar daar wordt de uitdaging alleen maar leuker van natuurlijk.

5 juni, 04:30 uur in de auto, op naar Zuid-Limburg. De weersverwachtingen lijken perfect, niet zo heet als de dagen ervoor maar wel droog. Vlak voor start checken we de buienrader nog even en ja hoor, de regenjas kunnen we mooi in de auto laten liggen. We hebben ook al genoeg bagage op onze rug ;). Benieuwd naar de route, de omgeving, de ervaring; zin in dit avontuur vandaag! Na een half uurtje hollen begint het toch te miezeren…en zijn onze voeten ook al zeiknat door al het hoge gras waar de eerste paadjes doorheen lopen. Bij 25km hadden we gepland even te pauzeren, maar in de regen op een bankje zitten is niet echt genieten, dus we stoppen wel even om wat te eten maar lopen daarna ook snel weer door.

glijden en glibberen

De route is erg mooi, heel afwisselend en vooral de stukken bos waar we doorheen lopen zijn prachtig. Het is jammer dat het blijft regenen en dat alles zo glad is door het natte weer, want je krijgt echt zin om lekker te crossen met al die leuke paadjes. Het tempo ligt niet hoog hierdoor, maar toch vliegt de eerste helft eigenlijk voorbij. Anneke wordt gebeten door een hond(je), gelukkig niet al te veel schade dus we kunnen door. Na ruim 40 kilometer komen we op het drielandenpunt. Hier gaan we even ergens warm en droog binnen zitten voor een kop thee en koffie. Schoenen uit voor droge sokken, Anneke heeft zelfs droge zooltjes mee (goeie tip!). Onze voeten zijn helemaal gerimpeld doordat ze zo nat zijn en ik voel wat blaren opkomen, stukje tape alvast erop ook maar.

Genoeg energie om weer verder te gaan. Na een paar kilometer moeten we weer door zo’n weiland met hoog en nat gras. Dag droge voeten! De koeien die in de weilanden staan, zijn niet blij ons te zien. Blazend en rennend komen ze steeds op ons af, dus wij zijn ook niet zo blij hen te zien. We kiezen een paar keer voor onder het prikkeldraad doorkruipen, zodat er in elk geval een kleine barrière tussen ons en de koeien in zit…

gewoon doorlopen

50 kilometer, 60 kilometer, alles vanaf nu is in elk geval een persoonlijk record! Elke drie kwartier iets eten, niet vergeten te drinken. We genieten nog steeds, maar ik hoop dat het moment nog wel komt dat het wat zwaarder wordt. Het klinkt zo indrukwekkend, die ultra’s, maar het enige dat je hoeft te doen is lopen en gewoon doorlopen. Meer is het natuurlijk ook in theorie niet, dat snap ik ook wel, maar ik zou het leuk vinden als we ons doorzettingsvermogen flink aan moeten spreken bijvoorbeeld. Van dat soort dingen kunnen we de lol wel in zien, al zou het alleen maar achteraf zijn ;).

Bij Anneke speelt helaas een blessure op die nog niet niet helemaal over was. Dat hadden we ingecalculeerd dus regelmatig wat rekken en strekken en omhoog wandelen we alles maar. We hebben ook geen haast. Ik begin mijn benen nu wel echt te voelen, we gaan ook al richting de 2000 hoogtemeters dus dat mag ook. 70 kilometer, we beginnen naar de warme auto te verlangen. 75 kilometer, dat finishbiertje zou er ook wel in gaan… 80 kilometer, wanneer zijn we er nou eens? Doorzettingsvermogen in de strijd gooien: check. Ons coördinatievermogen doet het niet zo goed meer, misschien geen goed teken maar het is wel grappig om te zien, dat je uit de bocht kunt vliegen op een recht stuk ;). Mijn benen kunnen niet meer, ik wil nu alleen maar zo snel mogelijk hier vanaf zijn. Maar we wilden graag dat het zwaar was dus we klagen niet. We kunnen ook nog steeds lachen.

zwaaien maar

Op 85 kilometer staan we bovenop de Gulpenerberg. We zien links beneden de auto al staan en besluiten de kortste weg naar beneden te nemen. Op de kaart zien we een paadje dat daar uit moet komen, maar helaas komen we helemaal verkeerd uit en staan we voor het prikkeldraad bij alleen maar achtertuinen van mensen. De enige optie is terug omhoog en een eindje verder naar beneden. Maar dat is voor ons geen optie meer, we hebben geen idee hoe we ons zelf nu nog omhoog zouden moeten krijgen. Maarja bij mensen door de tuin, dat kunnen we ook niet maken… Toch besluiten we onder het prikkeldraad door te kruipen. We zwaaien maar gewoon zo vriendelijk mogelijk naar de mensen die binnen lekker aan hun wijntje zitten en hopen dat ze geen hond op ons af sturen. Sorry, excuus, we vinden het zelf ook niet oké maar we kunnen echt niet meer!

En daar is dan eindelijk de auto, ruim 15 uur nadat we vanmorgen vertrokken zijn. We hebben bijna 14 uur gelopen, ruim 86 kilometer en 2300 hoogtemeters in de benen! En dat doet pijn maar het is ons gelukt! Helemaal self-supporting, wat we stiekem extra stoer vinden van ons zelf ;). Ons finishbiertje met chips smaakt goed. De sinaasappel die we ook bedacht hadden rolt de parkeerplaats over…maar wij kunnen er niet meer achteraan dus die is voor de vogels:). We hebben af en toe wat foto’s voorbij zien komen van de trail in Noorwegen, daar scheen de zon wel volop vandaag. Zouden ze dat voor volgend jaar weer willen bestellen?