Minimaal 4 peddels, een horloge met wijzerplaat, een kompas, 20 meter touw, een app om qr-codes te scannen, genoeg fietsen om het hele team te verplaatsen en nog wat gekke dingen. Eindelijk is daar de meeneemlijst voor de Wampex van Smallingerland! Wampex is een afkorting voor Weekend AMPhibious EXpeditie, een nachtelijke survivaltocht over land en water. Als één van de twee teams vanuit Buddy2sur5 gaan we deze uitdaging aan!

twijfels en toiletpapier

Wie heeft peddels? Hoe nemen we de fietsen mee? Zouden dat mountainbikes moeten zijn? Waar zouden we zoveel touw voor nodig hebben? De voorpret is nu echt begonnen! In onze groepsapp wordt druk overlegd. De peddels zijn geregeld, er worden vouwfietsen geleend, er is touw. Gaan we een aanhanger regelen of toch een fietsendrager? Vervoer wordt afgestemd en iemand deelt dat hij toiletpapier meeneemt. Iemand anders denkt aan de Jägermeister. Foto’s van rugzakken, twijfel over wandelschoenen, kledingadviezen, weersvooruitzichten, Whatsapp zou er overbelast door raken! De decathlon is ook blij, want door de onzekerheid worden er flink wat nieuwe kleding en materialen aangeschaft ;). Dan kan het daar in elk geval niet aan liggen.

anne’s winkeltje

Op naar Drachten. Twee man (Stefan en JP) en drie vrouw (Laila, Anneke en ik) sterk. Bij het startpunt treffen we het andere Buddy-team, zij starten zeven minuten eerder. We eten nog snel even wat, downloaden een filmpje van de organisatie wat we later nodig hebben en dan krijgen we het eerste routedeel. Een fietsroute, we stappen gelijk op onze fietsen. Met z’n vijven op 4 fietsen, rugzakken zijn nog zwaar, peddels onhandig en het touw neemt te veel ruimte in. Het lijkt Anne’s winkeltje* wel, vinden we ;). De route is prima te vinden, bij het eindpunt moeten de fietsen op een kar en krijgen we onze eerste stempel! Lopend vervolgen we ons avontuur, de verlichte route. We krijgen een heleboel lantaarnpaalnummers die we moeten volgen, dat is te doen. Aan het einde krijgen we een zwemvest. Onee, zouden we nu al een nat pak op kunnen lopen? Maar gelukkig is dit goed nieuws, we worden met een speedboot een plas overgevaren. Supergaaf zo snel varen in het donker!

de kilometers vliegen voorbij

Aan de overkant staat een taxibus op ons te wachten, de kilometers zijn wel te doen zo :). Een fotoroute is deel 3, donkere foto’s maar er zijn herkenningspunten op te onderscheiden. Wat hebben we al veel meegemaakt tot nu toe, voor ons gevoel is het een uur of tien. Wat, is het pas vijf over zeven? Oké, dat belooft wat voor de rest van de nacht, we kunnen ons bijna niet voorstellen dat dit zo tot morgenochtend doorgaat. Na de volgende stempel staat ons weer een oversteek te wachten. Een hoog bouwwerk deze keer waar we overheen moeten klimmen. Glad hout, gemaakt voor lange friezen maar we komen allemaal droog aan de overkant.

Eenmaal overgestoken moeten we het eerder gedownloade filmpje bekijken. Een drone filmt de omgeving en we zien af en toe een persoon lopen, waaruit we kunnen afleiden welke kant we op moeten. Het filmpje toont een paar oversteken over water en een man die op een skateboard vooruit getrokken wordt door een auto. We verheugen ons op deze manier van transport, maar helaas moeten we deze echt op eigen kracht lopen. Kijk, daar zijn nog mensen wakker! Oh, het is ook pas half tien… Wat gaat de tijd langzaam.

hoofdlampdiscipline

JP oppert om de discipline op te brengen om onze hoofdlampjes zoveel mogelijk uit te laten, het maanlicht is meer dan genoeg en dan zien we de omgeving beter. We zijn tevreden met ons wandeltempo van ruim 6,5 km per uur, we genieten van de prachtig verlichte omgeving door de maan, kletsen, puzzelen en lopen lekker door. Bij de beruchte palletoversteek krijgen we route 5, waarvoor we eerst een soort geheimtaal moeten ontcijferen. Daar nemen we de tijd voor en we komen onze Buddy collega’s weer tegen! De palletoversteek is een goede test voor de waterdichtheid van onze schoenen, gelukkig slagen alle schoenen en we lopen met droge voeten verder! Na ongeveer een half uur vraagt JP wie de vierde peddel heeft. Ja haha, heel grappig. Helaas is het geen grapje, we hebben bij de laatste post één van onze peddels laten liggen… Wat doen we, een uur extra lopen om ‘m op te halen? We besluiten dat we dit te gek vinden, we hebben wel ergens minimaal vier peddels nodig maar dat zien we dan wel weer.

We ploeteren door drassige weilanden, lopen door bossen en af en toe door een dorpje. Na een post waar ze warme chocolademelk hebben, krijgen we een step! Daar leggen we een paar kilometer op af, nu voelen we onze benen wel.

creatief, die friezen!

We verbazen ons over de organisatie van deze tocht, het is zo afwisselend en creatief, het zit supergoed in elkaar. En wat een leuke sfeer, gezelligheid bij de posten, een live radio uitzending, broodjes hamburger, snert, hotdogs, we komen echt niks te kort. Er zijn zelfs mensen verkleed die een act opvoeren. Iedereen maakt er echt wat van. De tijd gaat opeens snel, maar het gaat nog goed met ons. We worden ergens gewaarschuwd, het zwaarste deel schijnt in het laatste stuk te zitten. En we hebben natuurlijk die 20 meter touw nog, daar moet ook nog een keer iets voor komen!

Ook al wordt het nu echt laat, we moeten blijven nadenken en opletten. We gebruiken ons kompas, voor een ander deel komt het horloge met wijzerplaat aan bod, we scannen qr codes die we onderweg tegenkomen en we volgen een route met reflectoren. Soms duurt het even voordat we doorhebben wat de bedoeling is, Laila irriteert zich aan de slechte opmaak in Word bij route 6. Na even goed kijken zien we dat dit een aanwijzing voor de route is, niet een stagiair die ze aan het werk hebben gezet…;)

een spannend verhaal

In een donker bos halen we onze route uit het verhaal over Janne Gien, waarin de Witte Wieven een belangrijke rol spelen. En ja hoor, na een tijdje hangen de Witte Wieven in de bomen en er beweegt er zelfs eentje over het bospad waar we lopen. De vrijwilligers van deze stempelpost hebben er werk van gemaakt!

Ook het oversteken over het vele water is afwisselend. We gebruiken een vlot, peddelen vanuit een speciekuip en leggen een heel stuk met twee kano’s af. Hier was de vierde peddel welkom geweest, maar we redden ons. We verzamelen steeds meer stempeltjes, er zijn al een paar blaren en we voelen hier en daar wat vermoeidheid. Hoe ver zou het nog zijn? Route 11 nu, een Labyrint. Een heleboel lijnen op een witte pagina, een pijl voor de start en een bolletje voor de plek waar we uit moeten komen. Wat zijn de lijnen? Aan welke schaal moeten we denken? De maan is inmiddels verdwenen en we kunnen de contouren in het landschap niet goed meer zien.

laatste loodjes zijn het zwaarst

We beginnen te lopen, maar we komen er niet echt uit. Of eigenlijk, echt niet. We lopen verkeerd, gaan stukken terug, ploeteren op de gok door. Nu wordt het een mentale uitdaging. De grond waar we op lopen is vreselijk, we zakken regelmatig tot onze enkels in de drek. We gooien het over een andere boeg, zien we hier voetstappen, hebben hier pas andere teams gelopen, zien we lichtjes in de verte? Met wat hulp van team Trollators komen we er gelukkig uit en bij de stempelpost aan het einde hebben ze een welverdiende Beerenburger voor ons!

Ook krijgen we hier onze fietsen weer terug, we mogen rechtstreeks terug naar de kantine fietsen voor onze laatste stempel. We hebben het gehaald! 56 kilometer in 11 uur en 39 minuten. Wat een avontuur, echt een unieke ervaring.

Oja en die 20 meter touw? Die hadden we naar eigen inzicht kunnen gebruiken. Was best handig geweest bij sommige oversteken. Vooral als je het met een peddel minder doet. Goed onthouden voor volgend jaar :).

*Anne’s winkeltje is de bijnaam voor de plek waar we tijdens onze survivalruntrainingen ballast moeten pakken bij ballast-loop onderdelen.